Tak się składa, że dość lubię mądre, uwrażliwiające powieści. Innym zbiegiem okoliczności jest to, że takie książki powstają głównie dla dzieci. Dzieje się tak prawdopodobnie w wyniku precyzyjnych badań przewidujących kształtowanie się rynku wydawniczego. Wystarczy spojrzeć na byle wykres, żeby bez problemu móc z niego wyczytać, że zaskakująco dużo dorosłych nie przoduje w dziedzinie mądrości czy wrażliwości. Ale i dla nas, dorosłych, jest jeszcze odrobina nadziei, a okazać się nią może “Lampka” Annet Schaap.
Tolerancja i surowe piękno przyrody
“Lampka” jest jedną z tych opowieści, które lubię najbardziej. Schaap zadedykowała ją “młodszej siostrze Mirjam”/ Dzieciom, którymi byłyśmy/ Tamtemu latu na sianie, kiedy czytałyśmy, czytałyśmy bez końca…”. “Lampka” bardzo przypomina mi “Rok, w którym nauczyłam się kłamać” Lauren Wolk, “Wojnę, która ocaliła mi życie” Kimberly Brubaker Bardley czy “Złodziejkę książek” Martina Zusaka. Wszystkie te książki przenoszą do świata netflixowej “Ani nie Anny”. Uczą wrażliwości na surowe piękno przyrody i akceptacji inności ludzi w naszym otoczeniu. To literatura dziecięca, ale przede wszystkim po prostu świetnie napisane powieści.
Klimat morskich opowieści
“Lampka” zawiera w sobie przy tym wszystko, co najbardziej kochamy w powieściach przygodowych: morskie opowieści, syreny, piratów, sztormy, romanse sprzed lat i rodzinne tajemnice. W historii literatury nie wymyślono jak dotąd lepszych wątków. Annet Schaap wypełniła swoją powieść akcją, ale też podała pięknym, miejscami prawie poetyckim językiem.
Pippi, Ronja, Tonja…i Lampka?
Warto wreszcie sięgnąć po “Lampkę” dla samej tytułowej bohaterki. Dziewczynka zachwyca hartem ducha, a w moim osobistym panteonie fikcyjnych bohaterek zajmuje miejsce obok Pippi Pończoszanki, Ronji, córki zbójnika czy Tonji z Glimmerdalen. Lampka jest równie urocza i pełna nadziei, co niestrudzona w pokonywaniu przeszkód, jakie los stawia na jej drodze.
