Dojrzali ludzie mają zwyczaj powtarzać, że nie ma nic lepszego, niż bycie młodym. Czy na pewno? Dante Medema w swojej poetyckiej powieści “Projekt prawda” wprowadza do tego beztroskiego obrazu kilka niuansów. U progu dorosłości z pewnością mamy zupełnie inne obowiązki i troski niż nasi rodzice, ale czy oznacza to zawsze, że mamy ich mniej? Bycie nastolatkiem przypomina często funkcjonowanie jako zbiór zupełnie niezespolonych ze sobą części. Prawie każdego dnia pytamy siebie wtedy:
Kim jestem? Jakie wybory okażą się dla mnie słuszne? A przede wszystkim: czy uda mi się podołać presji, jaka wiąże się z moją niezapisaną jeszcze przyszłością? Wszyscy dookoła wydają się mieć dla nas gotowy zestaw odpowiedzi na te pytania… Powinniśmy do nich zerkać, a może wyłącznie improwizować w zgodzie z tym, co czujemy?
Cordelia u progu dorosłości.
Siedemnastoletnia Cordelia Koening jest wzorową uczennicą, córką, siostrą i przyjaciółką. Obdarzona wyjątkowym talentem poetyckim, jeszcze przed obowiązkową rekrutacją została przyjęta na Uniwersytet Columbia. Od rozpoczęcia tego nowego, upragnionego etapu dzieli ją jedynie ukończenie szkoły średniej i… jeden zaliczeniowy projekt z literatury. Delia wydaje się realizować scenariusz doskonałego życia. Od zawsze miała
jednak poczucie niedopasowania do reszty swojej rodziny. Rodzący się z niego niepokój sprawia, że dziewczyna postanawia więcej dowiedzieć się o swoim pochodzeniu. Wkrótce odkrywa, że jej idealne życie zbudowane zostało na bolesnym kłamstwie.
„Projekt prawda”, czyli skrawki nastoletniej codzienności.
Dla Cordelii, Sany czy Kodiaka – bohaterów “Projektu prawda” – mogłabym być co najwyżej starszą kuzynką albo…. Nie bójmy się tego powiedzieć wprost: zwariowaną na punkcie książek ciocią. Dlatego nie sądziłam, że ta
książka poruszy mnie tak bardzo. Poetycka powieść Dante Medemy składa się z urywków nastoletniej codzienności – SMS-ów, emali czy wierszy. Każda z ukazanych w nich emocji jest boleśnie prawdziwa. Jeśli nadal odczuwacie wyobcowanie i samotność, to doskonale odnajdziecie się w
świecie “Projektu prawda”. Jeśli nie, to będziecie mogli sobie przypomnieć, że trud bycia młodym człowiekiem nie ogranicza się do posiadania problemów rodem z pierwszego świata.
“Więcej cię kocham niż
język wypowie.”
W jednej ze scen powieści Kodiak Jones zwraca się do Cordelii słowami: “Wszyscy kłamią”. To akurat prawda. Kłamiemy ze słabości czy strachu, ale co jeśli kłamstwo dotyczy istoty naszej tożsamości, a powstało z winy
najbliższego nam człowieka? Wszyscy kłamiemy, ale wszyscy też popełniamy błędy. Uporczywie poszukując prawdy, najczęściej dotrzemy do stwierdzeń, z których od zawsze zdawaliśmy sobie sprawę. Do miejsca, w którym możemy powiedzieć naszym najbliższym: “Więcej cię kocham niż język wypowie,/Więcej, niż światło, niż powietrze, wolność,/Więcej, niż wszystkie świata tego skarby”.
