Jak naucza nas Elizabeth Gilbert w „Jedz, módl się i kochaj” każde miasto ma słowo, które oddaje jego charakter. Londyn jest „duszny”. Nowy Jork kojarzy się z „ambicją” lub „zanieczyszczeniem”, a Sztokholm z „dostosowaniem”. Jakie słowo jest synonimem Rzymu?
Nie inaczej – „sex”. A do tej opinii przychyla się także Maciej A. Brzozowski. Choć książce „Boskie. Włoszki, które uwiodły świat” nie brak wad, sporo w niej także włoskiej pasji i rozmachu. Które z wielu wspaniałych Włoszek możemy spotkać w książce Brzozowskiego? Oto one:
- Sonia Gandhi.
- Matylda z Canossy.
- Olimpia Maidalchini.
- Katarzyna Medycejska.
- Luisa Casari.
- Edda Ciano.
- Carla Bruni.
- Virginia Oldoini, hrabina Castiglione.
- Krystyna Wazówna.
- Jadwiga Toeplitz-Mrozowska.
Przyznać trzeba, że to zestawienie co najmniej niespotykane i egzotyczne. Nie wiem, czy istnieje inna książka, w której dzieje Krystyny Wazówny poprzedza biografia Carli Bruni. Subiektywność tego wyboru podkreśla sam autor. W innym wypadku, tak zaskakujące zestawienie pewnie można byłoby uznać za wadę. Maciejowi A . Brzozowskiemu udało się jednak obronić oryginalną listę bohaterek.
Zaznaczyć należy przy tym, że „Boskie” to nie włoskie opus magnum. Z pewnością nie jest to też książką dla tych, którzy wymienionymi postaciami interesują się od dawna. „Boskie” nie dostarczają szalenie szczegółowych, naukowo opracowanych życiorysów. Jeśli jednak wymienionych postaci nie znamy, książka ta może być okazją do niezobowiązującego, pierwszego spotkania.
Od lewej u góry: 1. Alida Valli i Rina Morelli w filmie Senso, Luchino Viscontiego. 2. i 6. Monica Bellucci. 4. i 5. Dolce & Gabbana :D.
W innym wypadku można by pewnie uczynić zarzut także z języka. Sporo tu powtórzeń i porównań dosyć zabawnych w swojej egzaltacji. Brzozowski zachwyca się inteligencją, temperamentem, stylem, talentami, a także – last but not least – zjawiskową urodą Włoszek. Swoje bohaterki nazywa „tajemniczymi kameleonami” ;). Sama dedykacja świadczy o skrajnym uwielbieniu:
Włoszkom znanym i nieznanym, bez których ta książka nigdy by nie powstała. Zazdroszczę Wam Waszego życia.
Ale paradoksalnie, dzięki tym elementom „Boskie” czyta się naprawę dobrze. Książka nie startuje przecież w konkursie na tytuł kompendium roku. Jest napisana bez zadęcia, czy skomplikowanych, głębokich wizji. Jest też nieco plotkarska, ale zamieszczone w niej smaczki, dodają jej jeszcze więcej „włoskości”.
„Włosi. Życie to teatr” to kolejna, włoska książka autorstwa Macieja Brzozowskiego.
Narracja Brzozowskiego przypomina sposób opowiadania niektórych przewodników szkolnych wycieczek. W najlepszym tego sformułowania znaczeniu ;). To jeden z tych przypadków, kiedy czyjeś zaangażowanie, budzi w nas szczerą sympatię. Chcemy słuchać, niezależnie od tego o czym, a nawet niezależnie od tego jak ktoś opowiada.
Warto sięgnąć po książkę dla pasji z jaką Brzozowski prowadzi jej narrację. Lektura „Boskich” dzięki temu staje się czystym relaksem. Jeśli macie ochotę na trochę czytelniczej rozrywki, zamiast kolorowych gazet, sięgnijcie po „Boskie”.
Muszę przyznać, że w zestawieniu zabrakło mi „najboższej” Sophii Loren. Pretensjonalne, prawda? Bibliotekara serdecznie poleca jej autobiografię „Wczoraj, dziś i jutro”. A także film o tym samym tytule, jak i „Małżeństwo po włosku” oraz „Matkę i córkę”. Zasadniczo, Bibliotekara poleca większość filmów z Loren, a na koniec wstawia jeszcze zdjęcie :).
